Miejscowość położona jest w województwie śląskim, w powiecie żywieckim, będąca zarazem siedzibą władz gminy Łękawica. Znajduje się w Kotlinie Żywieckiej u południowego podnóża Beskidu Małego. W pobliżu Łękawicy znajduje się wzniesienie o wdzięcznej nazwie Czoch, widoczne są również szczyty Starego Gronia, Kościelca, Przykrzyczy, Ścieszków Gronia i Gugów Gronia. Przez Łękawicę przebiega droga krajowa nr 946 łącząca Żywiec z Suchą Beskidzką. Wieś ta znajduje się 6 km na północny-wschód od Żywca Przez Łękawicę przepływa rzeka Kocierka (Kocierzanka) uchodząc do rzeki Łękawki. W pobliżu znajdują się tzw. Krowie Działy. Wieś ma charakter rolniczy.
Istnienie osadnictwa na terenie gminy Łękawica datuje się już na XIV wiek, kiedy to tereny te zamieszkiwała osiadła ludność pasterska stopniowo przystosowująca tereny leśne do celów rolniczych. Potwierdzeniem tego są zapisy w spisach Świętopietrza Diecezji Krakowskiej.
Wzmiankowana przez Andrzeja Komonieckiego w kronice Dziejopis Żywiecki z 1704 roku.
"... Łękawica, iż gdzie to wieś jest łąki same bywały, których więcej w Państwie Ślemieńskim nie było."
Łękawica wchodziła w skład Ziem Żywieckich i pozostawała we władaniu Skrzyńskich, którzy byli uczestnikami wypraw łupieżczych na ziemie małopolskie.
W 1608 roku Krzysztof Komorowski podzielił Żywiecczyznę na "państwa": żywiecko - łodygowickie i ślemieńskie oraz suskie, rozdając je pomiędzy swoich synów. Tereny obecnej gminy Łękawica weszły w skład "państwa ślemieńskiego". Właściciel ziem Piotr Komorowski i jego potomkowie zaczęli prowadzić na tych ziemiach gospodarkę folwarczną.
Na przełomie XV i XVI wieku wybudowano w Łękawicy drewniany kościół pod wezwaniem Św. Michała Archanioła.
Lata wojny i okupacji to okres szczególnie trudny dla mieszkańców wsi Łękawica, którzy zostali wysiedleni. Ich gospodarstwa i majątki przejęła ludność z Niemiec.
Po zakończeniu wojny nastąpił intensywny rozwój gminy, gdyż nie tylko powracający mieszkańcy odbudowywali własne gospodarstwa, ale również przeprowadzono elektryfikację gminy, rozbudowano szkołę w Łękawicy, wybudowano remizę OSP w Kocierzu Moszczanickim itp. Zaczęły powstawać organizacje i stowarzyszenia.
W 1975 roku podjęto decyzje o likwidacji gminy Łękawica tworząc gminę Gilowice - Ślemień z siedzibą w Gilowicach.
W 1990 roku przedstawiciele społeczności lokalnej rozpoczęli starania o przywrócenie podziału administracyjnego gmin sprzed 1975 roku. Poczynania te przyniosły oczekiwany rezultat w postaci reaktywowania gminy
W roku 1992 podczas pożaru spłonął drewniany kościół pod wezwaniem Św. Michała Archanioła. Niestety, pożar strawił doszczętnie zabytek wraz z bezcenną polichromią (dziełem żywieckiego malarza Fabiana Sabinowicza). Jedyną pozostałością po tamtym kościele jest grota z figurą Matki Boskiej Różańcowej, stojąca u podnóża miejsca, w którym stał kościół. Obecnie na tym samym prawie miejscu stoi nowy kościół, wybudowany w czynie społecznym, w ciągu 5 lat, dzięki ofiarności i wysiłkowi wszystkich mieszkańców, wsparciu diecezji bielsko-żywieckiej i archidiecezji krakowskiej oraz ogromnemu zaangażowaniu Ks. Kanonika Jerzego Smalcerza. Nowy kościół zachował patronat utraconej w pożarze świątyni Świętego Michała Archanioła oraz Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Jednak w pamięci każdego mieszkańca pozostanie na zawsze ten poprzedni.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa bielskiego.
W Łękawicy mieszkają rzeźbiarze ludowi Państwo Anna i Józef Hulkowie. We własnym domu w Łękawicy przy ul. Twórczej 16 urządzili galerię udostępnianą do zwiedzania. Można ją zwiedzać, a ponadto posłuchać opowieści o historii i zamiłowania artystów do sztuki. Twórczością ludową zajmuję się już 55 lat. Państwo Hulkowie mają na swoim artystycznym koncie liczne nagrody i wyróżnienia za udział w lokalnych, wojewódzkich i ogólnopolskich konkursach twórczości ludowej. Najbardziej prestiżową z nich jest Nagroda im. Oskara Kolberga, będąca największym polskim odznaczeniem przyznawanym twórcom kultywującym kulturę regionalną. Józef Hulka we wczesnej młodości malował sceny biblijne. Potem zaczął rzeźbić, a następnie malować na szkle. Jego żona Anna zajmowała się w młodości zdobnictwem bibułkowym, a później podobnie jak jej mąż zaczęła uprawiać malarstwo na szkle i rzeźbę. Największą sławę przyniosły Hulkom kunsztownie wykonane szopki kolędnicze, często piętrowe, z zestawem lalek - kukiełek, w których prócz Świętej Rodziny, występuje śmierć, ksiądz, żyd, diabeł, policjant itp. postacie. W pracy nad szopką Pan Józef buduje szopkę, a Pani Anna dopracowuje szczegóły i przygotowuje stroje kukiełek.
Rozkład jazdy PKS (Żywiec)
